MUHATABA

Muhatap'a 

toparlanalım hadi 

aşık olmak çok dağınık bir hal 

hayata tutunmak için bir mazeretimiz mi var? 

dünya tarladır ne ektiysek diken bitiyor 

sakallar bir de; 

erkekleri çokça görünmez kılıyor 

sen bu semti terketmezsen defalarca öldürülürsün 

toparlanalım hadi 

aşk ve kristal sadece karnımızı doyurmuyor 

sanrılar dağınıklıktır 

şu yüz yüze yüz binlerce kez gelip konuştuklarımız 

aslında yoklar 

üstelik sadaka mahiyetine de geçmiyor tebessümlerimiz 

toparlanalım hadi bekleyenimiz var 

bizim sayemizde sarhoştur muhafazakarlar 

o motoru bırak bu arabayı şu tekrara düşen şakaları da 

rahatsızsın biliyorum 

fakat kitap ayracı dağıtan partili kızların üzerine kapalıdır yazmıyorlar 

bizim üzerimize de vazife değil üstelik 

belkide vazife 

bu konu üzerinde çok durma derim 

-sahi ayağın nasıl 

bu lider bizimdir 

bana ne Amerikadan! 

kahrolmadı bir türlü düşmanlarımız 

orta doğu için sıkılan yumrukların yumuşaklığını hissetmeden sırtımızda, 

toparlanalım hadi 

dağınık ellinin bir den az olduğunu anlamayacak kadar dağınığız fazlasıyla 

patronlar için sakal bırakmamak, 

patronlar için sakal kesmeyeceğin anlamına gelmiyor 

biyolojik vakanın ideolojik bir argüman olması acı 

nostaljinin üzerimizde kimliği kalmış eyvah! 

toparlanalım hadi 

iki artı ikinin dört olmadığına inanacak gibiyim şu sıralar 

toparlanalım hadi 

o hapları bırak bu şiirleri şu kızı da 

yakında çoluk çocuğa da karışırız nasılsa 

ne devlet umurumuzda olur o vakit ne muhafazakarlar ne de nostaljik sancılar 

-ne yani toparlanmış mı olduk şimdi? 

Mücahit Çelik

Can Sıkıntısı

Can Sıkıntısı

mutlu olamıyorlar 

canları sıkılıyor gören gözlerinin ardında 

elbette bu; 

kemikler içerisinde elmacık cüretkarlığı 

yünlü içlikler ısıtmıyor duvarları 

soğuk bacaklar, uykusuzluk adımları, yüksek gerilim hattı kahkahalar 

biri artık indirmeli diyorum sigortasını pembe rüyaların 

kimse yalnız olmadığını bilmiyor 

şaşı bakıyorlar hayata 

otorite kelimesinden sancılanıyorlar 

iki kişi dolaşıyorlar bir kalbi taşıyarak 

babalarından çok korkuyorlar 

Rabb'ı gücendiriyorlar böylelikle 

 

mutlu olamıyorlar 

canları sıkılıyor 

öyle bir sıkılmaki bu 

herkes bir başkasının istediği yerdeyken 

kimse kendi istediği yerde değil sanki 

ben ise tam ağız hizasındayım dünyanın 

dişlerini gösteriyor bana, 

her defasında onu gülüyor sanıyorum 

oysa kanamamış görülen yaralarım 

onun, hep onun ısırıkları 

mutlu olamıyorlar 

canları sıkılıyor sevgilerine karşılık bulamayınca 

herkesin bir başkasına ait olduğuna inanıyorlar 

bir birlerine Polyanna rüyasını sunuyorlar 

kendilerine ölümü seçiyor bir türlü ölemiyorlar 

ölüm ve aitlik diyorum bu mısra da 

dudak kenarlarımın bir birinden acımasızca uzaklaştığına şahit olun istiyorum 

mutlu olamıyorlar 

kağıt istiyorlar, ağaç seviyorlar 

isteğe karşı sevgilerini takas ediyorlar 

canları sıkılıyor 

istekler bitmiyor zira 

yarasalar gibi karanlıkta pervane oluyorlar 

ben buna;

akvaryum içerisinde balık olmanın sırrı diyorum 

mutlu olamıyorum 

canım sıkılıyor 

Mücahit Çelik

Bitmeyen Yol

Bitmeyen Yol 

bu neyin alametidir bilemiyorum 

insan yüzlerinde son bahar yaprakları 

yorgun bir akşam üstü yürüdüğüm bu yolda 

kim bilir kaç sağır kaç dilsiz duraksadı 

bu neyin alametidir bilemiyorum 

ufka baktım güneş gömleğimi giyinmiş 

kırışık bulutlarda düzensizlik hali 

göçmen kuşlar koşuşturuyorlar boşlukta 

göğün üstüne sonsuzluk hakim 

ufka baktım güneş gömleğimi giyinmiş 

havada kurşuni bir renk var

gözlerimin dalmışlığı kadın bileklerine 

adım adım takip ettiğim yüzsüz kadınlar 

dönüp durduğum çıkmaz sokaklarda 

havada kurşuni bir renk var 

kurtulmak istedim bütün birikmişlerden 

bir köpek yavrusundan korktum, ürperdim 

kaldırım oyuklarını dolduran su birikintilerinde 

gördüm aynalarda görmek istemediklerimi 

kurtulmak istedim bütün birikmişlerden

vakitsiz bir el değdi kalbime 

ellerin ellerimden önce kalbime 

düşünmeye takat yoktu yalpalandım 

Meryem dedim konuştum sessizce 

vakitsiz bir el değdi kalbime 

bu neyin alametidir bilemiyorum 

ufka baktım güneş gömleğimi giyinmiş 

havada kurşuni bir renk var 

kurtulmak istedim bütün birikmişlerden 

vakitsiz bir el değdi kalbime 

yol bitmek bilmedi 

ben de ölmedim 

Mücahit Çelik 

İsimsiz Şiir

İsimsiz Şiir

araftan yükselen şu çamurlu bulut 

dalında sararmış günlerime 

serpiştirdi uzak yarınları  

vardır akşam sefalarında mor rengi hüznün 

yumuşak bir renge tutunur akşamlar  

-iyi akşamlar bayan- 

akşamlar hep kötü 

iğneler göğü delince ağırlaştı omuz yüklerimiz 

hamal lokomotifi 

ardı sıra yorgunluk 

düş kırıklarından besleniyor karıncalar  

göğün pembe renginde sanki biraz aşk var 

yaşlı bir adama ekmek teknesidir pamuk şekeri 

pamuk şekerinde fazlasıyla pembe 

kuşandı şimdi yıldızları dolunay 

kuşlar geceleri birlikte ölüyorlar  

emri aldı kalem 

o da bir kul kanımca 

babam artık metal 

şimdi ben de bir delikanlıyım 

Univer-sex and the-site kalın kitaplar 

yumruklar ve fermuar ters istikamet  

etek giyen bir kız otobüse binince bacakları gözükür 

sakal maskeli erkekler on numara 

-at pazarında izdivaç var baylar-

bir de ben tabi ki 

işaret parmağıma çok yükleniyorum 

ha unutmadan 

'seni seviyorum' 

bu cümleyi alıp münasip bir yerinize sokun bayan 

Mücahit Çelik

Özlemekten Geliyorum

Özlemekten Geliyorum

iniltiler duyuyorum yumuşak bir yastıkta

geceleri ıslanmış buluyorum kirpiklerimi 

gözlerimden konuşlanmış bedevileri 

böylelikle arındırmış oluyorum 

bu gün bavulumu topladım 

atkım hala gri 

'kraliçenin pireleri' suskun

kahve demeyeceğim tanırlar seni

gök yüzü toprağı yansıtıyor 

gök yüzü mavi değil

Seni ilk gördüğümde maviydin 

-Sesini unuttum-

ideoloji dediğin şey bırakmaz yakasını vicdanın 

kör kütük eder balta kırar darplarında 

geçilmez bir ırmak olur da boğar nefesini 

İdeoloji böyle bir şey 

bunları niye mi anlatıyorum? 

seni sevmektir benim ideolojim

Mücahit Çelik

Tarihin Odasından Bir Ok Dünya'ya

Tarihin Odasından Bir Ok  Dünya'ya 

I.

geldim

karanlık, yıldızsız ve sıcak bir alemden 

insan nefeslerini doldurdular ciğerlerime 

şafak nedir bilmiyordum 

günler sayılıymış bilmiyordum 

beklemiyordum açılacak pencereyi 

ışık yansımalarını dünyama doldurmak için 

geldim 

sesler, kokular ve renkler belirdi 

sesim incecikti ve boğdu sesleri, kokuları, renkleri 

yumuşak bir ılıklık kaynayınca dudaklarımda 

bir anlık sustu alem 

ben sevindim 

işte yine karanlık ve ardından başka bir alem 

alem ki Yusuf'a hediyedir göklerden 

henüz gelmiştim oysa 

ve gerçekliğe dair sorular belirmişti şimdiden 

karanlıkta kolaydı dünyam 

pencere aralanınca 

şimdiden bir bıkkınlık belirmişti 

oysa henüz gelmiştim renkli dünyaya karanlıktan 

ben ağlamıştım 

onlar sevinmişti 

geldiğim dünyanın dört yanı duvardı 

geldiğim dünyanın dört yanı duvar 

bir yorgun kadın 

ürkek bir adam 

henüz gelmişlerdi ve henüz gelmiştim 

onlara ait olamazdım 

onların da bana ait olmadığı kadar  

yine değişecekti dünyamız  

ben gidecektim 

onlar gidecekti 

ama ne zaman? 

şimdi şafaksız ve sayılı günlere hep birlikte gebe kalmıştık 

II.

kalınlaştı sesim, 

ama çocuktum 

bilmiyordum beni dünyaya bahşedeni 

nasılını çamurdan et ve kemikler inşasının 

leyleklere inanmıştım, sonra oltalara 

yalan söylemiş olamazdı annem 

yalan söylemezdi anneler 

yalanın ne kadar yoğun bir pembe olsa da rengi 

tarihin odasından bir ok fırlamıştı yayından 

ve başlamıştı işte göklerin yer yüzünde ki dansı  

bahçesi içe kapanık bir cennetti evimin 

bahçesi güvercinler ülkesiydi, 

meşin toplarla aşılırdı surları, 

eşiğini aşamadım çocukluk korkularıyla  evimin 

yalan söylemiş olamazdı babam 

hocanın vurduğu yerde gül biterdi 

ve cennetten çıkmıştı dayak 

vücudum mor rengi güllerle süslendiğinde 

sessizdi gökler 

ve cennetten sadece güzel şeyler çıkmazmış gördüm 

yoksa neydi aynadaki çocuğun şu tek gözlü hali 

yalan söylemiş olamazdı babam 

yerdekilere inat göklere söz vermişti 

insanların küçüldüğünü görmek zahirde küçükken 

bir katilin gözlerine değdiğinde gözlerim 

çocuk yaşımda bir alemden daha gidecekken 

anladım daha varmış görecek günleri gözlerimin 

Göklerden Yusuf'a hediye edilmiş alemdeydim 

O geldi

yüzü nurdu 

ve kimdi acaba?  

Ağlıyordum ben annesiz geceler de 

O geldi 

göz yaşımı sildi 

ve gitti 

III.

kalbim dışardan bilindiği gibi atmıyordu 

dışardan bilindiği gibi akmıyordu damarlarımda kan 

sahne ışıkları altında hayran kız bakışları 

ve aşk sandığım iç kamaştıran gençliğimin duygu furyaları 

bunlara rağmen marşlar söylüyorduk arkadaşlarla 

kitaplar okuyorduk 

bizdik yere düşmüş sancağı göndere çekecekler 

yoldaydık ve işaretler doğru olduğumuza kanıttı 

ve söndü birden saman alevi heyecanlarımız 

üniversite yılları; 

kitap değil 

günah yüklü merkep damgası alnımda 

tarihin odasından bir ok fırladı yayından 

tarihin odasından dünyaya 

Hala sesim kalın, 

kalbim dışarıdan bilindiği gibi atmıyor 

dışarıdan bilindiği gibi akmıyor damarlarımda kan 

Fakat "nereye bu gidiş" 

nereye kadar 

Mücahit Çelik

 

Çok Kaybetmenin Anahtarı

Çok Kaybetmenin Anahtarı 

yalnız kimseler yanlış duraklarda kalplerini bekletenlerdir 

çok sevmek hadsizliğinin bilincinde olanlardır yalnız kimseler 

ve otobüste tek başına ayakta yolculuk etme tedirginliğidir çok sevmek 

sonbahar da ağaç ve yaprak halidir 

hoştur Leyla'yı sevmek fakat bu Rabb'ı gücendirir 

bu gücenikliktir sevgilin gözlerini gurbet kılan 

tükettik en acımasız coşkunluğumuzla Leyla'nın gözlerini 

kalbimizi tükettik ve Rab gücendi 

böylece Leyla'yı sevmenin sevgisine tutuklandık 

çok sevmek çok kaybettirir 

ay ve güneş irtibatsızlığındandır bu çıkarsama 

ay güneşsiz bir hiçtir 

fakat gören olmamıştır ikisini el ele, kol kola 

çok sevmek çok kaybettirir 

çok sevdim...

Mücahit Çelik